سفارش تبلیغ
صبا ویژن

قرآن،آزادی و حقوق بشر-6

ارسال  شده توسط  مهدی گلمحمدی ایرانی در 100/2/15 11:8 صبح

قرآن،آزادی و حقوق بشر-6

 


  قرآن ، آزادی ،‌ حقوق بشر-قسمت ششم-6


 سوره یونس :: آیه 99 ::

 وَلَوْ شَاءَ رَبُّکَ لَآمَنَ مَن فِی الْأَرْضِ کُلُّهُمْ جَمِیعًا أَفَأَنتَ تُکْرِهُ النَّاسَ حَتَّى یَکُونُوا مُؤْمِنِینَ.
و اگر پروردگارت می‌خواست، همه اهل زمین [جبراً] ایمان می‌آوردند [اما انسان را موهبت اختیار و حق انتخاب داده است]. [حال] آیا تو می‌خواهی مردم را [با وجود چنین مشیتی] وادار کنی تا ایمان بیاورند؟

 به عنوان مثال:: در قرآن می خوانیم که باید از مواد مخدر و مشروبات الکلی و قمار دوری نمود ، و حتی به آنها نزدیک نشد ، ولی فردی عادت به نوشیدن مشروبات الکلی یا مصرف مواد صنعتی همچون شیشه پیدا می کند ، و در حین عمل رانندگی از خود بیخود شده ، و یا دچار خیالات و توهمات مالیخولیایی میشود ، و نهایتاً به تپه ای برخورد می کند و جان عزیزش را از دست میدهد.
آیا در این تصادف دلخراش می توانیم قانونِ علمی و هدفمندِ حاکم بر جهان ، و یا پروردگار تمام عالم و کائنات را بعنوان سازنده و آفریننده آن محکوم کنیم ، یا در واقع بینیِ خردورزانه کمال جویانه ، مقصر اصلی آن حادثه هولناک تصادف ، آن راننده مست یا نشئه از مواد مخدرِ صنعتی بود ، که برخلاف قانون و دستورات انسان سازِ خدا در کتاب قرآن حکیم عمل نمود ، و به نفسِ خود بسیار ستم کرد ، و عاقبت با بهره جوییِ نادرست از اراده و اختیار آزادش ، خود را به ورطه مرگ و  هلاکت انداخت؟



یا در مثالی دیگر :: ( ...دست زدن به آتش دردناک است و موجب میشود تا دستمان را سریعاً عقب بکشیم. ما مجبور نیستیم این پاسخ را یاد بگیریم ، این پاسخ به صورت فطری توسط ساختار دستگاه عصبی ما تعیین تکلیف شده است. ما انسانها به این مسئله واقفیم که هر گاه به آتش دست بزنیم ، دستمان خواهد سوزد.
در نتیجه ، صرفاً با دیدن و مشاهده شعله آتش ، از دست بردن به درون آن حذر میکنیم ، زیرا دیدن شعله آتش جایِ دست زدن به شیء داغ را می گیرد و این شیء .محرکی برای تولید ترس و اجتناب نمودن از آن عمل اشتباه می شود. ) 

 منبع : [=کتاب روانشناسی یادگیری ، یحیی سید محمدی ، ص6 ] 



 سوال مشخص ::
آیا در مطلب بالا فردی که برخلاف نظم و نظام ، و قوانین هدفمند حضرت حق در تمام عالم و هستی ، رفتار کند و به آتش سوزان دست بزند و دستانش دچار سوزش و درد شود و بسوزد ، می توانیم خام خیالانه چنین مدعی شویم که گویا خداوند در این عمل مقصر است ، و یا نه فرد خاطی را سرزنش خواهیم نمود که از تعقل و قوانین عینی و علمی جهانِ بزرگ و مرتبط به هَم ، سر پیچیده است و عملی نادرست را برگزیده و به اجرا گذاشته است؟



14-سوره انعام ، آیه 104 ::

قَدْ جَاءَکُم بَصَائِرُ مِن رَّبِّکُمْ فَمَنْ أَبْصَرَ فَلِنَفْسِهِ وَمَنْ عَمِیَ فَعَلَیْهَا وَمَا أَنَا عَلَیْکُم بِحَفِیظٍ.

برای شما از جانب پروردگارتان بینش‌هایی [=حقایقی رهگشا / کتابی روشنگر] آمده است؛ پس هر کس دیده [بصیرت] گشاید، به سود اوست و هرکس دیده بربندد، به زیان اوست و من پاسدار [ایمانِ] شما نیستم.
( ترجمه : م.ع.ب )



15-سوره نساء ، آیه 81 :
پرورد گار یگانه در این آیه مبارکه می فرماید ::
 وَیَقُـولُونَ طَاعَةٌ فَإِذَا بَرَزُوا مِنْ عِندِکَ بَیَّتَ طَائِفَةٌ مِّنْهُمْ غَیْرَ الَّذِی تَقُـولُ وَاللَّهُ یَکْتُبُ مَا یُبَیِّتُونَ فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ وَکَفَى بِاللَّهِ وَکِیلًا
 [در حضور تو] اظهار فرمانبرداری [برای مشارکت در جهاد] می‌کنند، با این حال وقتی از [حالت پنهان‌کاری] نزد تو بیرون می‌آیند، گروهی از آنها خلاف آنچه [از ضرورت همبستگی علیه تجاوز دشمن] می‌گویی، شبانه توطئه می‌کنند. حال آنکه خدا آنچه در پنهان توطئه می‌کنند ثبت می‌کند. پس [با وجود این خیانت‌ها] درگیرشان مشو و به خدا توکل کن که خدا در وکالت [=سپردن کارها به مشیّت او] کفایت می‌کند.
 ( ترجمه :: م.ع.ب )



نکته ها ::
در این آیه بر خلاف تبلیغات نادرست و فریبکارانه اسلامستیزان ، می توانیم دریابیم ، مقوله آزادی و حقوق نوع انسان چقدر مورد توجه اسلام می باشد. خداوند در این آیه ،حتی به پیامبر عشق و رحمت گوشزد می کند ، از خیانت  دورویان مسلمان نما یا همان منافقان که جلسه و گردهمائی مخفی شبانه بر علیه رسول اکرم بعنوان فرمانده جنگی تشکیل می دهند ، بگذرد و توطئه و کارشان را بخدای عالم واگذار نماید.


 یکی از عالمان و مفسران قرآن حکیم در مورد این آیه می نویسد :
( نکته بس مهمی در ارتباط با آزادی مخالفین در این آیه آموزش داده شده است؛ آزادی برای تشکیل جلسة مخفی شبانه علیه نظریات پیامبر در مقام حاکم و فرمانده سپاه در مقابله با دشمن! درست است که توطئه منافقانه آنان محکوم شده است، ولی کیفری دنیایی برای چنین اقدامی، که به هنگام جنگ توسط نظام‌های سیاسی دمکرات هم تحمّل نمی‌گردد، تعیین نشده است.

سیاق جنگی و محور بودن موضوع جنگ در این آیات را که در متن آیات جهادی (66 تا 104) قرار گرفته است، به وضوح می‌توان دریافت، بنابراین بدیهی است که اعلام مواضع موافق منافقین با تصمیمات پیامبر در دفاع از مدینه هنگام ملاقات با او، و اتّخاذ مواضع خلاف آن در محافل پنهانی شبانه، در مورد جنگ بوده است، نه احکام شرعی و عبادی. )  
( سایت و نرم افزار قرآنی م.ع.ب )



نکته ای که نباید از آن غفلت کرد این است که ، کافران و مشرکان و آحاد ملت تا زمانی که عقیده و تفکری را در غالب فردی ، یا جمعی بصورت انجمن ، احزاب و گروههای سیاسی و عقیدتی تشکیل می دهند و به تبلیغ آثار و اندیشه های خود دست می زنند ، کارشان آزاد و اندوخته های ذهنی اشان تحمل میشود ، ولی مانند قوانین همه دنیای دموکرات امروزین ، وقتی در دوران پیامبر گروهی از کافران و مشرکان بصورت فردی یا دسته جمعی به کشتار و خونریزی و تجاوز به جان و مال و نوامیس از نفوس مسلمین و آحاد ملت پرداختند ، در مقابل آنها بحث جنگ و جهاد دفاعی مطرح میشود تا جلوی جنگ و تعدی جنایتکارانه متجاوزان و جنگ طلبان را بصورت قاطع سد نمایند ، تا زمانی که متعدی تن به شکست یا صلح بدهد و جنگ بار فتنه اَش را بر زمین بگذارد‌ ، بعد از صلح ، اسارت ، عقب نشینی و یا پایان جنگ از طرف دشمن ، و بیرون رفتن یا عقب زدن آنها تا مرز تعیین شده اولیه ، هر گونه حرکتی مقابله جویانه جنگی در حکم ستمکاری ، تجاوز و تعدی است ، و خداوند ظالمان و  تجاوزکاران را هرگز دوست ندارد.

زیرا در قوانین جاری و ساری الهی ، حرمت جان انسانها به منظور یکی از اصول مهم و فسخ ناشدنی دین رهائی بخش اسلام قرآنی و محمدی میباشد و بس.




 نویسنده مقاله :: #مهدی_گلمحمدی


 #قرآن_آزادی_و_حقوق_بشر
#پرتوی_از_قرآن



ادامه دارد.

قرآن،آزادی و حقوق بشر-5

ارسال  شده توسط  مهدی گلمحمدی ایرانی در 100/2/14 3:30 عصر

قرآن، آزادی و حقوق بشر-5

‍ قرآن ، آزادی ، حقوق بشر _ قسمت هفتم-7
 12-سوره ص :: آیه 86 ::
قُلْ مَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُتَکَلِّفِینَ. ـ [ای پیامبر] بگو: من در ازای این [رسالتم] هیچ مزدی از شما نمی‌خواهم و من از تکلیف کنندگان [=تحمیل کنندگان بیش از توان‌تان] نیستم.
( مترجم : م.ع.ب )
نکته ها ::
1-خدای بزرگ به حضرت محمد( ص ) امر میکند ، تا به گوش ملت برساند ، که رسول خدا از مردم بخاطر آن همه خون دِلها و زحمتهای طاقت فرسایی که برای راه روشنگری و احیای کلمه توحید و رستگاری متقبل شده ، هیچ مزدِ مادی و دنیوی طلب نخواهد کرد. مزد معنوی را هم خداوند به همه نیکوکاران ، از جمله پیامبر خدا در دنیا و آخرت اعطا می فرماید.
2- در این آیه مجدداً این درس را فرا می گیریم ، که اسلام دینی رهایی بخش و سراسر عشق ، صلح و رحمت است ، و برخلاف آنچه اسلامستیزان آگاه و نا آگاه ، در بوق و کرنا قرار می دهند و به سمع و نظر برخی از مردم که از تفکر کردن و مطالعه نمودن ، و بخصوص با خواندن دقیق و هدفمند قرآن حکیم دور و بیگانه هستند ، می رسانند-دینِ سعادتبخش و آزادیبخش قرآنی ، از هر گونه تحمیل ، زور ، اجبار دور میباشد.
در واقع این دستورات الهی مبنی بر عدم تحمیل ، اکراه و اجبار دین خدا برای همه موحدین و مسلمانان ، قابل پیروی و اجرا است.
 این دستورات حضرت حق در آیات الهی ، حتی برای رسول رحمت و مهربانی حضرت محمد صلی علیه و آله و سلم ، کاملاً الزامی ، ضروری و واجب بود.
 ________ 
 13-سوره یونس :: آیه 99 ::
وَلَوْ شَاءَ رَبُّکَ لَآمَنَ مَن فِی الْأَرْضِ کُلُّهُمْ جَمِیعًا أَفَأَنتَ تُکْرِهُ النَّاسَ حَتَّى یَکُونُوا مُؤْمِنِینَ.
 و اگر پروردگارت می‌خواست، همه اهل زمین [جبراً] ایمان می‌آوردند [اما انسان را موهبت اختیار و حق انتخاب داده است]. [حال] آیا تو می‌خواهی مردم را [با وجود چنین مشیتی] وادار کنی تا ایمان بیاورند؟
نکته ها ::
 1- هیچ فردی و هیچ قانونی نمی تواند و نباید ، مردم را برخلاف دستورات انسان ساز قرآن ،مجبور به ایمان آوردن و اعتقاد تحمیلی به دین خدا نماید. مثال تاریخی وعینی این فشارهای دینی و عقیدتی به مردم ، همان کشیشان افراط کار و ضد مردمی در دوران قرون وسطی هستند ، که خود را به دروغ و ریا نماینده و واسطه ما بین خدا و خلق خدا می دانستند.
آن کشیشان علی ظاهر چنین وانمود میکردند که گویا با آن همه شکنجه و زندان و اجبار ، ملت ناآگاه را ارشاد نموده و به ضرب زور و تحمیل به سوی بهشت موعود می کشانند.
آن سردمداران دیانت مسیحی علاوه بر کشتار موحدان و دگر اندیشان ، با دریافت کفاره های بسیار از ملت، به اصطلاح بهشت خدا را به آنها پیش فروش می کردند. ظلم و جور آن ریاکاران و منادیان دروغین مذهب ، تا بدان پایه رسید ، که مردم آن روزگار را به خاک سیاه نشاندند
2- پروردگار یگانه ، به نوع بشر اختیار و اراده آزاد انسانی اعطا نمود ، تا با خِرد و اندیشه خدادادی ، سره را از ناسره ، و حقیقت را از باطل تشخیص دهد ، و با اختیار کامل انسانی راه سعادت و یا راه شقاوت و بدبختی را انتخاب نمائید.
در واقع خداوند بخشنده و مهربان ، تمامی راز و رمزهای اخلاقی برای دستیابی به سعادت و خوشبختی دنیوی و اُخروی را از طریق وحی به پیامبر اسلام( ص ) ابلاغ نمود ، و آن آیات الهی را در غالب کتاب مقدس قرآن کریم به همه انسانها در طول تاریخ بشریت اهداء نمود
 3- هر انسان عاقل و خردمندی میتواند با عمل نمودن به آیات قرآن کریم ، راه حقیقت را از باطل باز شناسد ، و به سعادت و خوشبختی دنیوی و اُخروی برسد.
در واقع افرادی که با اراده و اختیار آزاد انسانی ، به دستورات زندگی ساز کتاب قرآن پشت می کنند ؛ و یا در نقطه متقابل آنها اشخاص موحدی که با اخلاق مترقی انسانی به راه حق قدم میگذارند ، در گرو دستاوردهای فردی خودمیباشند، و طبق اعمال حق یا باطل خویش ، در درگاه عدالت الهی مورد تعین تکلیف و حسابرسی قرار می گیرند.
4- آنهایی که در مسیر حق و حقیقت هستند ، و به قوانین و رهنمودهای الهی در جهان و نظام طبیعت احترام می کنند ، و در نقطه مقابل آنها ، افراد ستمگر ، متکبر و یا ظاهراً اهل علم و دانشی که عامدانه از قوانین و رهنمودهای توحیدی خدا روی می گردانند ، و در فضای گمراه و ملتهب ذهنی خود، آیات پروردگار را به سخره می گیرند ، دقیقاً بر خلاف شئون اخلاقیات و قوانین حقوق بشری به اعتقادات و باورهایِ بیش از یک میلیارد و نیم از مسلمانان جهان ، توهین و اهانتهای بی شرمانه می کنند.
به دیگر سخن ، آنانی که در مسیر پرهیزگاری و رستگاری هستند ، پاداش اعمال حق طلبانه خویش را از قوانین الهی کسب میکنند ، و آنهایی که برخلاف دستورات حیاتبخش خدایی عمل می کنند ، جزای عملشان را از قوانین هدفمند در طبیعت خواهند گرفت. در هر دوصورت به کسی ظلم نشده ، زیرا هر کسی محصول دستاوردهای خود را در این دنیا و در آخرت کسب میکند بس.
 نویسنده مقاله :: #مهدی_گلمحمدی
 #قرآن_آزادی_و_حقوق_بشر
#پرتوی_از_قرآن
ادامه دارد.

قرآن،آزادی و حقوق بشر-4

ارسال  شده توسط  مهدی گلمحمدی ایرانی در 100/2/12 12:49 صبح

قرآن،آزادی و حقوق بشر-4

 


  ‍ قرآن،آزادی و حقوق بشر-قسمت چهارم-4

 

6-خداوند یگانه در سوره مبارک نحل ، آیه35 می فرماید ::

وَقَالَ الَّذِینَ أَشْرَکُوا لَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا عَبَدْنَا مِن دُونِهِ مِن شَیْءٍ نَّحْنُ وَلَا آبَاؤُنَا وَلَا حَرَّمْنَا مِن دُونِهِ مِن شَیْءٍ کَذَلِکَ فَعَلَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ فَهَلْ عَلَى الرُّسُلِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِین.

و مشرکان [بی خبر از از اختیار انسان در انتخاب باطل] گفتند: اگر خدا می‌خواست، نه ما و نه پدران ما چیزی جز او را عبادت نمی‌کردیم و بدون [موافقت] او چیزی را حرام نمی‌کردیم.  پیشینیان آنها نیز چنین کردند. پس [با وجود حق انتخاب و اختیار] آیا رسولان وظیفه‌ای جز ابلاغ آشکار [پیام توحیدی را] دارند؟

(مترجم : مهندس عبدلعلی بازرگان.)
________

 

 

 

7-سوره یس ، آیه 17 ::

پروردگار جهانیان در سوره یس : آیه 17 ، بسیار کوتاه وظیفه و روش اعلام رسالت پیامبر به خلق خدا را به قاطع ترین صورت امکان ، همچون آیات دیگر ، به عنوان درسی برای همه ما بازگو نمود.

وَمَا عَلَیْنَا إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِینُ

و ما وظیفه‌ای جز ابلاغ[پیام او] نداریم.

 

 

 

8-سوره شوری :: آیه 48 ::

فَإِنْ أَعْرَضُوا فَمَا أَرْسَلْنَاکَ عَلَیْهِمْ حَفِیظًا إِنْ عَلَیْکَ إِلَّا الْبَلَاغُ وَإِنَّا إِذَا أَذَقْنَا الْإِنسَانَ مِنَّا رَحْمَةً فَرِحَ بِهَا وَإِن تُصِبْهُمْ سَیِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ فَإِنَّ الْإِنسَانَ کَفُورٌ

پس اگر [از پذیرش دعوت به ایمان] روی گرداندند، [بدان که] تو را [به عنوان] نگهبان نفرستاده‌ایم، بر تو [وظیفه‌ای] جز ابلاغ [رسالت] نیست. 

( ترجمه :: م.ع.بازرگان )

 

 

 

9-سوره آل عمران :: آیه 20 ::

فَإِنْ حَاجُّوکَ فَقُلْ أَسْلَمْتُ وَجْهِیَ لِلَّهِ وَمَنِ اتَّبَعَنِ وَقُل لِّلَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ وَالْأُمِّیِّینَ أَأَسْلَمْتُمْ فَإِنْ أَسْلَمُوا فَقَدِ اهْتَدَوا وَّإِن تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا عَلَیْکَ الْبَلَاغُ وَاللَّهُ بَصِیرٌ بِالْعِبَادِ.

ترجمه فارسی ::
پس اگر [متولیان اهل کتاب] با تو به محاجّه [=دلیل‌تراشی برای انکار حق] پرداختند، بگو من روی [دل] ‌خویش به خدا [و نه تعصّبات قومی و نژادی] تسلیم کرده‌ام ، و پیروانم [نیز چنین هستند]. و به کسانی که کتاب [=تورات] به آنها داده شده [=علمای اهل کتاب] و اُمّیان [=توده‌های بی‌خبر آنها] بگو :: آیا شما [هم در برابر خدا] تسلیم شده‌اید؟ پس اگر [بدینگونه] تسلیم شده باشند، به راستی هدایت شده‌اند  و اگر روی گرداندند،
وظیفة تو فقط رساندن [پیام توحیدی] است و خدا [خودش] به بندگان بیناست.
( مترجم : م.ع.ب )
______

 

 

 

10-سوره الغاشیه ، آیات مبارکه 21 الی 26 :

 

نکته ها ::


دوستان گرامی ، قبل از اینکه این آیات روشنگر و مهم را به رشته نگارش در آوریم ، این نکته خالی از لطف نیست که ، آفریدگار عالم در آیه 21 ، به پیامبر وحی میکند تا به گوش بندگان خدا برساند ؛ ای رسول خدا ، پس تذکر بده ، که تو تنها تذکر دهنده ای ، تسلطی بر آنان نداری ، یعنی سلطه گر نیستی و بر انسانها هیچ تسلطی نداری ، تذکر و هشدارَت تنها برای گوشهایی اثربخش است  ، که در آنها نور تقوی نجاتبخش، توام با یک جوهره پاک انسانی تابیده شده باشد.

خداوند رحمان و رحیم ، وقتی به اینجا میرسد ، همه راههای عدول و انحراف مردمان را تا قیام قیامت سد میکند ،
و حجت را بصورت کامل بر پیامبرش تمام میکند.

 

 

خداوند بخشنده و مهربان
می فرماید ::
جزاء ، کیفر و حسابرسی کسانی که از جاده صلح ، صفا و راه ترقی و تکامل خارج میشوند ، و دل به حقیقت نمی سپارند ، و تسلیمِ قوانین و نیروهای هدفمندِ پروردگار یکتا ، در تمامی عالم و کائنات نمیشوند ، تنها و تنها تحت قیمومیت و مسئولیت مخصوص آفریدگار عالم می باشد و بس.

 

غاشیه:21
فَذَکِّرْ إِنَّمَا أَنتَ مُذَکِّرٌ
پس [مردم را به این حقایق] یادآور شو که تو فقط یادآوری کننده‌ای [=تنها کارِ تو، بیدارگری است]،

غاشیه:22
لَّسْتَ عَلَیْهِم بِمُصَیْطِرٍ
تو [جز تذکر دادن، حق] سیطره بر آنان نداری.
____

غاشیه:23
إِلَّا مَن تَوَلَّى وَکَفَرَ
[تذکر تو سودمند است] مگر [برای] کسیکه روی گرداند و انکار نماید،

غاشیه:24
فَیُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذَابَ الْأَکْبَرَ
که خدا او را به عذاب بزرگتر [در آخرت] گرفتار خواهد کرد.
____

غاشیه:25
إِنَّ إِلَیْنَا إِیَابَهُمْ
بی‌تردید بازگشت آنان به سوی ماست،

غاشیه:26
ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا حِسَابَهُم
و سپس [در آخرت] بی‌تردید حسابشان بر ماست.

( مترجم :: م.ع.ب )

_________________________

 

 

11-سوره ق :: آیه 45 ::

نَّحْنُ أَعْلَمُ بِمَا یَقُـولُونَ وَمَا أَنتَ عَلَیْهِم بِجَبَّارٍ فَذَکِّرْ بِالْقُرْآنِ مَن یَخَافُ وَعِیدِ.

ما به آنچه [از شرک و کفر] می‌گویند داناتریم ، تو نیز تحمیل‌کننده [ایمان] بر آنها نیستی، پس [تنها]، آن کس را که از بیم‌دادن‌های من می‌ترسد، به وسیلة قرآن یادآوری کن.

( ترجمه : م.ع.ب )

نکته ها ::

آفریدگار عالم ، رسول برگزیده اش را ،  تحمیل کننده ایمان و تقوی الهی به مردم قرار نداده است.

ما انسانها هر آنچه را در سینه ها و دلهای خویش از دوگانگی ، شرک ، و از کفر و حق پوشی پنهان و مخفی میداریم ، تنها خدایِ غیب دان از اسرار آن باخبر میباشد.

سپس خداوند عصاره این پیام را به پیامبر بازگو میکند تا به گوش و جان خلق خدا برساند ؛
که ای پیامبر بندگانی که هنوز نور خرد و تعقل خدادادی در آنها خاموش نشده ، و راه درست از نادرست را درک کرده اند ، و از مسیر گمراهی و جهل و سیاهی به راه مستقیمِ هدایت و روشنایی توحید و اندیشه ورزی ، آزادانه ، قدم گذاشته اند ،می فرماید ::

( .....پس [تنها]، آن کس را که از بیم‌دادن‌های من می‌ترسد، به وسیلة قرآن یادآوری کن. )
( سوره ق ، آیه 48 ).

نویسنده مقاله :: #مهدی_گلمحمدی

 

#قرآن_آزادی_و_حقوق_بشر
#پرتوی_از_قرآن

ادامه دارد.

 


یادداشتهای یک زندانی سیاسی-13

ارسال  شده توسط  مهدی گلمحمدی ایرانی در 100/2/5 10:28 عصر

یادداشتهای یک زندانی سیاسی-13

 


 یادداشتهای چهار ساله یک نفر زندانی از زندان و زندانیان شهربانی-13( قسمت پایانی ) 
 (یادداشتهای یک زندانی سیاسی در عصر رضاشاهی)- قسمت سیزدهم و پایانی.

موضوع این قسمت ::
 ( فرخی در زندان قصر از بی‌پولی کت و شلوار تنش را حراج کرد! )

فرخی، از روز اول بازداشت... از تمام آن‌چه حتی درباره یک زندانی عادی، یک سارق، یک جیب‌بر رعایت می‌شد محروم بود!
مختصر احترامی را که در روزهای اولیه حبس درباره او مرعی می‌داشتند معلول دو علت بود: اول آن‌که فرخی مختصر پولی در جیب داشت که در نتیجه طبع افراطی خود و عدم اعتنا به پول به زودی آن را از دست داد و دوم آن‌که مامورین زندان هنوز از نظریه مقامات مافوق خود درباره او بی‌اطلاع بودند.
وقتی پول فرخی تمام شد و نظر آن مقامات راجع به او مشخص گردید، در چنان مضیقه‌ای قرار گرفت که واقعا قابل توصیف نیست!...
فرخی پس از اتمام پولش به فروش اثاثیه خود پرداخته در وهله اول شاپوی عالی و بعد پتوهای ظریف خود را فروخت و کم‌کم کار به جایی رسید که به حراج کت و شلواری که پوشیده بود اقدام کرد!
زندان قصر، بسیاری از اشخاص متشخص و صاحب‌ جاه و جلال و عنوان را پذیرایی کرده و سالیان دراز شاهد حوادث عجیب و سهمگین بوده است.
دیوارهای بعضی از سلول‌های این بنای شوم، اگر روزی به حرف آمده و آن‌چه را که در شب‌های تاریک و ساکت در پناه آن‌ها گذشته است حکایت می‌کنند، شاید حقایق بی‌‌شماری را روشن خواهند کرد! آن‌ها ما را از وضع حال سحرگاهیِ اشخاصی که تا بامداد اعدام با خود گفت و شنود و با خدای خود، راز و نیاز داشته‌اند، آگاه می‌سازند! آن‌ها به ما خواهند گفت که سردار اسعد بختیاری ساعات آخر حیات خود را چگونه سپری کرد و در زیر پنجه‌های ناجوانمردان عصر طلایی چسان جان سپرد! به ما حکایت خواهند کرد که تیمورتاش با چه تاسف و تاثری دست تضرع به درگاه باری‌تعالی دراز کرده و از گناهان گذشته خود، اظهار ندامت و پشیمانی می‌کرده است!
 بیشتر بخوانیم ::
 آری این دیوارهای قطور که ناله بسیاری از افراد انسانی را در حفاظ خود خفه و خاموش کرده‌اند، اگر روزی به صدا درآیند به ما فاش خواهند کرد که آن دوازده نفری را که غروب روزی به قصر آورده و بامداد روز بعد یک‌سره پای دیوار اعدام بردند، کی‌ها و متهم به چه جرمی بوده‌اند که تاکنون ناشناس مانده و فاصله بین بازداشت و اعدام آن‌ها بیش از هیجده ساعت طول نکشیده است! و آن کودک سیزده چهارده‌ساله رنگ‌پریده که نظافتچی‌ها می‌گفتند یکی از پاسبان‌ها او را بغل کرده و برای معاینه دکتر قانونی به «هشت اول» برده بود تا صحت و سلامت مزاجش را برای اعدام! تصدیق کند، در بین این دوازده نفر، چه فرد موثری بود که به این سرنوشت شوم گرفتار شد؟! آری – این دیوارها، بسیاری از ناکامی‌ها و محرومیت‌ها را برای ما حکایت خواهند کرد که شاید نظایر آن‌ها را فقط بتوانیم در زندان‌های قرون وسطی، بجوییم!
اما... به جرأت می‌توانم ادعا کنم که حکایت «حیات و مرگ فرخی» در زندان در رأس تمام آن همه حکایات قرار گرفته و واقعا کسی نمی‌تواند آن همه محرومیت‌ها را هنگام حیات او، حیاتی که به قول خودش «جز اسم بی‌مسما و جز جزئی از مرگ تدریجی» چیز دیگری نبوده، به خاطر خطور دهد و هم‌چنین، آن همه زجر و شکنجه را موقع مرگِ آن مرحوم که واقعا بسیار تلخ و ناگوار بوده است در نظر مجسم نماید! بنا به تحقیق دقیقی که در زندان کرده‌ام به من مسلم شده است که آن مردان باعنوان و متشخص که به عللی در گوشه زندان به کام مرگ فرو رفته و محکوم شدند که دور از انظار و با دست امثال دکتر احمدی نابود و سربه‌نیست شدند، اغلب تا آخرین ساعات حیات را کاملا در رفاه و آسایش به سر برده، از تمام و یا قسمت اعظم وسایل زندگی راحت خارج خود استفاده می‌کرده‌اند! غذای اکثر همان آقایان مرتب، جای خواب‌شان آماده و راحت، احترام‌شان محفوظ بود.
آن‌ها بسی خوش‌بخت بودند که نه فقط از سرنوشت خود اطلاع نداشتند بلکه نوید آزادی از نظر تملق زندان‌بانان پیوسته در گوش‌شان طنین‌انداز بود و خود هم صد درصد به صحت آن نوید، اطمینان داشتند! بودند از آن‌ها اشخاصی که حتی با همسران خود ساعت‌ها در اطاق خصوصی که مدخل زندان قصر داشت و همه زندانیان آن اطاق را می‌شناسند به طور خصوصی ملاقات می‌کردند! از مامورین و از نامه‌رسان زندان برای ابلاغ پیام‌های خصوصی و از تلفن زندان برای تماس با مراکز مورد نظر استفاده می‌نمودند. ولی... ولی فرخی، از روز اول بازداشت، نه فقط از این مزایا بلکه از تمام آن‌چه حتی درباره یک زندانی عادی، یک سارق، یک جیب‌بر رعایت می‌شد محروم بود! مختصر احترامی را که در روزهای اولیه حبس درباره او مرعی می‌داشتند معلول دو علت بود: اول آن‌که فرخی مختصر پولی در جیب داشت که در نتیجه طبع افراطی خود و عدم اعتنا به پول به زودی آن را از دست داد و دوم آن‌که مامورین زندان هنوز از نظریه مقامات مافوق خود درباره او بی‌اطلاع بودند. وقتی پول فرخی تمام شد و نظر آن مقامات راجع به او مشخص گردید، در چنان مضیقه‌ای قرار گرفت که واقعا قابل توصیف نیست! در همین روزها بود که در نتیجه رفتار مامورین زندان با خود، با منظره مرگ روبه‌رو می‌شد و کم‌کم خویش را برای پذیرایی اطبای مبتکر آمپول هوا مهیا نمود.
فرخی پس از اتمام پولش به فروش اثاثیه خود پرداخته در وهله اول شاپوی عالی و بعد پتوهای ظریف خود را فروخت و کم‌کم کار به جایی رسید که به حراج کت و شلواری که پوشیده بود اقدام کرد!
در این وقت روزی او را به اداره سیاسی احضار کردند و اول شب به او ابلاغ کردند که فردا خود را برای رفتن به شهر آماده کند. ساعت 7 صبح که سروقت فرخی آمدند، او با رب‌دوشامبر شطرنجی و با کفش سرپایی طول کریدور را آهسته پیموده و چون در مقابل اطاق من رسید سر به درون اطاق کشید.
من مدتی بود در کریدور به انتظار فرخی، برای خداحافظی، قدم می‌زدم و در این موقع به سرعت به طرف او آمده دستش را که به سویم دراز شده بود، به دست گرفتم، پنجه‌هایم را به محبت فشرد و چون من و سایر زندانیان را متاثر دید، گفت: «نه، نه... متاسفانه این رفتن، رفتن آخرم نیست و یقین دارم نزد شما برمی‌گردم و آن وقت سرنوشت قطعی خود را به شما خواهم گفت»! با رب‌دوشامبر کذایی و کفش سرپایی برای رفتن به شهر ما را ترک کرد.
چند ساعتی از شب می‌گذشت که فرخ را به زندان قصر عودت دادند، ظاهرا بسیار ناراحت و عصبانی بود. مستقیما به اطاق خود رفت و پس از یک توقف کوتاه در حالی که کفش راحتی خود را به زمین می‌کشید و ما از صدای آن همیشه فرخی را تشخیص می‌دادیم، از اطاق خارج و در کریدور شروع به قدم زدن کرد. در این ساعات کریدور معمولا خلوت و زندانیان خود را برای خواب آماده می‌کنند، پاسبان‌های محافظ هم در این وقت اگر کسی را در کریدور می‌دیدند، او را به اطاق خود معاودت می‌دادند، ولی در آن شب مدتی از قدم زدن فرخی گذشت و کسی مزاحم او نشد. وقتی از سوراخ درب اطاقم فرخی را دیدم دانستم که این مرد عصبانی و احساساتی، بیش از همیشه عصبانی و برای ایجاد طوفانی منتظر یک بهانه جزئی است و گویا پاسبان پست هم متوجه این مطلب شده بود که به مرحوم فرخی، بر خلاف همیشه، ایرادی نمی‌گرفت و حتی خود را از او پنهان می‌داشت! از دوستان هم‌اطاق خود کسب اجازه کردم که او را دعوت به چای بعد از شام کنم و ضمنا از چگونگی جریان احضار امروزه او پرسشی نمایم، همه موافقت نمودند. وقتی درب اطاق را گشوده و خواستم خارج شوم، فرخی درست برابر اطاقم رسیده بود.

بدون آن‌که به سلامم جوابی بدهد، چون اشخاص بهت‌زده به طرفم آمد و دستم را به سوی خود کشیده و مرا ناچار کرد از او پیروی کنم حال غیرعادی او دیگر مجالی برای تعارف چای باقی نگذاشت و من با او به راه افتادم. او با قدم‌های کوتاه به طرف پنجره آهنی کریدور حرکت می‌کرد و در هر چند قدم، لحظه‌ای مکث و توقف می‌نمود. دست‌های متشنج او واقعا بازویم را آزار می‌داد. از چشمان سرخ و خیره و صورت برافروخته‌اش ناراحت شده بودم. وقتی جلوی پنجره مزبور رسیدم، فرخی حالی سخت متغیر و منقلب داشت. ناچار گفتم: «آقای فرخی! حال‌تان گویا خوب نیست، تصور می‌کنم آقایان در اداره سیاسی شما را ناراحت و معذب کرده باشند، آیا میل ندارید که استراحت کنید؟» بدون آن‌که به گفتار من توجهی کند، چون کسی که به صدای دوری گوش فرا می‌دهد، چشمان از حدقه درآمده‌اش به نقطه مجهولی در فضا خیره و گردنش با مختصر انحنایی به شانه نزدیک شد! پس از لحظه‌ای با صدای لرزان گفت: «ساکت باش... گوش کن. گوش کن. ببین صدای چه چیز را می‌شنوی؟»
 از این حرف فرخی مات و متحیر سرتاپا گوش شدم، سکوت محض سرتاسر زندان را فرا گرفته، صدایی از هیچ جا شنیده نمی‌شد و ناچار نگاه استفسارآمیزی به فرخی کردم! باز با همان نگاه خیره و حال منقلب که واقعا بیننده را مضطرب و ناراحت می‌کرد متوجه من شده در حالی که شانه‌هایم را با هر دو دست خود به سختی حرکت می‌داد پرسید: «چطور؟ چطور تو این همه صداهای هول‌ناک و مهیب را نمی‌شنوی؟! گوش کن... هان... این صدای توپ‌های آلمان است، صدای شلیک ارتش معظمی است که من در آلمان آن را از نزدیک دیده‌ام! این بوی شدید باروت از سرحدات روسیه است که در اثر باد و نسیم دریای خزر به مشام ما می‌رسد! تو چطور نمی‌شنوی و چطور استشمام نمی‌کنی؟!» مات و متحیر به این مرد که گویا گوشش به خطا صداهایی می‌شنید و شامه‌اش به غلط بوهایی استشمام می‌کرد نگاه کرده و از خود می‌پرسیدم: «چه شد که فرخی دیوانه شده؟! آیا با این مرد فلک‌زده امروز چه کرده‌اند که چنین مهملاتی می‌گوید؟!» سه سال و اندی از این شب گذشت و جنگ جهانی دوم با آغاز شلیک توپ‌های مهیب ارتش آلمان شروع شد و پیش‌بینی فرخی به مرحله عمل رسید و بوی شدید باروت از سرحدات روسیه در اثر باد و نسیم دریای خزر به مشام ما رسید! به قضاوت بی‌جای آن‌شبه خود راجع به فرخی بسیار نادم و پشیمان شدم ولی فرخی دیگر وجود نداشت و ظاهرا چون مرده گم‌نامی در زیر خروارها خاک و در آرام‌گاهی که متاسفانه از محل آن هم اطلاعی در دست نیست، خفته و خاک شده بود! به این سبب قادر نبودم مراتب ندامتم را به او ابراز دارم. آیا بین شما خوانندگان عزیز کسی هست که مزار فرخی را بداند و مرا برای طلب مغفرت به آرام‌گاه او هدایت کند؟
 منبع: فریدون جمشیدی، خواندنیها، شماره پنجاه‌وپنجم، شنبه 12 اسفند 1329، صص 9 و 10.
 پایان.

 


یادداشتهای یک زندانی سیاسی-12

ارسال  شده توسط  مهدی گلمحمدی ایرانی در 100/2/3 11:38 صبح

یادداشتهای یک زندانی سیاسی-12

 

یادداشتهای چهار ساله یک نفر زندانی از زندان و زندانیان شهربانی-قسمت دوازدهم

(یادداشتهای یک زندانی سیاسی در عصر رضاشاهی)-12


موضوع این قسمت ::

( تمارضِ داداشِ تقی‌زاده برای داشتن چراغِ پریموس در زندان قصر )



هرچند وقت یک‌ دفعه، مرضِ داداش ظاهر شده و بروز می‌کرد و به قول خودش «اعاده بیماری برای یادآوری زندان بود تا فراموش نکند که او مریض است و موجبات حق داشتن ِپریموس، در وجود علیل او هنوز باقی است و منتفی نشده است» حمله مرض به این ترتیب شروع می‌شد که قبلا رنگ از صورت داداش می‌پرید، چشم‌هایش چپ و از حدقه بیرون می‌جست، سوراخ‌های دماغش گشاد و صداهای مخوفی از آن بیرون می‌آمد! در این موقع بیچاره در حالی که دکمه کت را باز و پیراهن را تا سینه بالا کشیده بود، «طاق‌واز» روی زمین یا تخت‌خواب سفری خود می‌خوابید و آن وقت شکم... آرام آرام مثل لاستیک تویی اتومبیل و دوچرخه یا توپ فوتبال که با تلمبه مشغول باد کردنش باشند، شروع به تورم و بالا آمدن می‌کرد...


یکی از بزرگ‌ترین اختلافِ تقریبا «لاینحل» بین زندانیان با زندان، داشتن پریموس و چراغ خوراک‌پزی و نظایر آن بود. زندانیان به این وسایل علاقه زیادی داشتند زیرا غذای زندان که اغلب اوقات غیر قابل خوردن و «ماسیده» بود جز با جوشانیدم و گرم کردن و اضافه کردن مقداری نمک و احیانا قدری روغن، به وسیله دیگری مورد قبول معده قرار نمی‌گرفت، با این وضع آن‌ها حق داشتند که داشتن پریموس و اقسام دیگر چراغ‌های خوراک‌پزی را یک موضوع حیاتی و قابل بسی توجه برای خود بدانند. اما... متاسفانه مقررات زندان چنین حقی به زندانیان نداده و آن‌ها مجاز نبودند چیزهایی را که با نفط [نفت] و آتش سر و کار داشت، داشته باشند.



بیشتر بخوانیم ::


یک مبارزه شدید بین زندان و زندانیان در این خصوص همیشه جریان داشت و زندان هر وقت که در صدد آزار و اذیت محبوسین برمی‌آمد، قبل از همه به جمع‌آوری و ضبط چراغ‌ها اقدام می‌نمود و آن وقت بود که صدای زندانیان به آسمان می‌رفت – اعتصاب غذا، نزاع بین آن‌ها و مامورین زندان شروع و افسران و مدیر زندان مورد تهدید و اهانت قرار گرفته و گاهی اغتشاش و آشوب به حدی بالا می‌گرفت که بعد از یک شبانه‌روز ناچار می‌شدند چراغ‌ها را به صاحبان آن مسترد دارند.


بین هزار و ششصد هفتصد نفر از زندانیان قصر، عده‌ای قریب به سی نفر (از سران بختیاری و چند نفر مریض واقعی) وجود داشتند که از «جار و جنجال» چراغ خوارک‌پزی دور و اجازه داشتن آن و حتی منقل، برای کشیدن تریاک به آن‌ها داده شده بود!

از جمله مریض‌ها بکی (داداش تقی‌زاده) بود که در جریان اخیر واقعه آذربایجان و بعد از آذرماه 1325 در تبریز تیرباران شد. داداش تقی‌زاده از اهالی رضاییه و مردی عامی و بسیار ساده بود.
یکی از محبوسین راجع به هوش و حافظه و استعداد داداش مطلب قابل توجه زیر را حکایت می‌کرد:
«چون داداش اظهار تمایل زیادی به تحصیل فارسی و خواندن و نوشتن آن می‌نمود با زحمات زیاد و صرف مبلغ زیادی موفق شدیم یک جلد کتاب سال اول دبستان برای او تهیه نماییم. آن مرحوم بعد از سه ماه که نزد سی نفر از زندانیان سیاسی درس خواند، 21 حرف از حروف الفبا را به خوبی یاد گرفت فقط نقصی که داشت موقع خواندن، دال را به جای سین و موقع نوشتن دو نقطه ت را پایین آن می‌گذاشت!» با این وصف مردی خوش‌صحبت و خوش‌مشرب بود.

او به جرأت قسم می‌خورد که شخصا در باغ ملکی خود در رضاییه سی‌ونه رقم انگور کاشته بود و موقعی که به آزمایش چهلمی پرداخت پلیس سر رسیده و توقیفش کرد و نگذاشت مطالعات خود را ادامه دهد! وقتی از اسامی ارقام «سی‌ونه‌گانه» انگورش از او سوال می‌کردیم، تا شش هفت رقم از انگورها را به سرعت می‌شمرد و از آن به بعد آن‌قدر اسامی را تکرار می‌کرد که به زحمت تا پانزدهمی می‌رسید در این وقت ساکت شده، دست را روی پیشانی می‌گذاشت و از حافظه خود شکایت می‌نمود!

آن مرحوم به قدری از انگور و باغ و نوع انگور برای هم‌صحبتِ خود حرف می‌زد که واقعا شخص هوس خوردن انگور را هم نمی‌کرد و هر وقت او را با کسی مشغول صحبت می‌دیدیم می‌دانستیم که «موضوع انگور مطرح است».

در اوقاتی که زندان سر بی‌مهری پیش می‌گرفت و چراغ‌های خوراک‌پزی محبوسین را جمع‌آوری و ضبط می‌کرد، داداش از نظر اجازه‌ای که برای «پریموس» داشت مقام شامخی بین محبوسین احراز می‌کرد و محبوسین برای آن‌که از پریموس او استفاده کنند به او تملق می‌گفتند و در چنین ایامی، همه با ولع خاصی خود را به حرف‌های داداش که البته راجع «به انواع مختلفه انگور» بود، علاقه‌مند و مشتاق نشان داده و گاهی هم به منظور جلب توجه او «آب دهن مزمزه می‌کردند» مجوز داداش در داشتن پریموس مرض عجیب او بود!

مرضی که واقعا کم‌نظیر و تمام اطباء زندان را گیج کرده و با مشورت‌های زیاد با یکدیگر، علت و چگونگی آن را نتوانسته بودند تشخیص دهند!

هرچند وقت یک‌ دفعه، مرضِ داداش ظاهر شده و بروز می‌کرد و به قول خودش «اعاده بیماری برای یادآوری زندان بود تا فراموش نکند که او مریض است و موجبات حق داشتن پریموس، در وجود علیل او هنوز باقی است و منتفی نشده است»


حمله مرض به این ترتیب شروع می‌شد که قبلا رنگ از صورت داداش می‌پرید، چشم‌هایش چپ و از حدقه بیرون می‌جست، سوراخ‌های دماغش گشاد و صداهای مخوفی از آن بیرون می‌آمد!
در این موقع بیچاره در حالی که دکمه کت را باز و پیراهن را تا سینه بالا کشیده بود، «طاق‌واز» روی زمین یا تخت‌خواب سفری خود می‌خوابید و آن وقت شکم... آرام آرام مثل لاستیک تویی اتومبیل و دوچرخه یا توپ فوتبال که با تلمبه مشغول باد کردنش باشند، شروع به تورم و بالا آمدن می‌کرد و این تورم تدریجی آن‌قدر علنی و محسوس بود که تمام اشخاصی که اطراف داداش بودند به خوبی آن را می‌دیدند و اشخاص بی‌اطلاع تصور می‌کردند که «چیزی نخواهد گذشت که شکم او منفجر می‌شود!» در این هنگام صدای نعره داداش آن‌قدر جان‌گداز و خوف‌ناک می‌شد که غیر قابل تحمل و واقعا بسیار رقت‌انگیز بود!


من که برای دفعه اول چنین صدایی را از اطاق داداش شنیده و به سرعت خود را به آن‌جا رسانیده و ناظر این صحنه عجیب شدم چقدر تعجب کردم که با تمام «هم‌دردی» که زندانیان سیاسی در این قبیل موارد از خود نشان می‌دادند مع‌هذا جز من کسی به سراغ او نیامده و در مقابل استمداد من هم به طور عادی جواب می‌دادند «نگران نباش حمله‌ایست که به زودی رفع می‌شود».

علاج رفع این تورم عجیب و اعاده صحت داداش، فقط تنقیه بود که با نهایت تعجب شنیدم که تمام وسایل آن را خود مریض شخصا و پیش از باد کردن شکم با دیدن علایم قبلی با دست خود فراهم و بعد مثل «یک بچه حرف‌شنو» دراز کشیده و منتظر فرا رسیدن موقع استفاده از «الیکاتور» می‌ماند! در آن وقت هم فقط وجود یک نفر کافی بود تا به او کمک کرده و... وقتی با داداش خیلی نزدیک و محشور شدم، اغلب اوقات از بیماری‌اش اظهار تعجب و نگرانی کرده و او را به مراجعه به مریض‌خانه زندان و تصمیم جدی به مداوای مرضش تحریص و تشویق می‌نمودم ولی تعجبم بیش‌تر می‌شد که می‌دیدم با آن همه اظهار نگرانی من، او اعتنایی به موضوع نداشت و حتی خود را به شنیدن نصایح من بی‌علاقه و ناراحت نشان می‌داد. تا روزی که من موقع گردش در حیاط، اصرار را از حد گذرانیدم و او را مردی لاقید نامیدم، آن روز داداش قدری عصبانی و تند شد و با جملاتی که عینا در خاطرم نیست به من حالی کرد که «این بیماری مصلحتی است و او قادر است هر وقت که بخواهد شکمش را چون خیک متورم کند»! البته برای من قبول این ادعای حیرت‌انگیز بسیار دشوار بود و نمی‌توانستم باور کنم که اختیار چنین کاری در دست خود شخص باشد و او چون حیرت مرا دید ناگاه به طرف یکی از باغچه‌های حیاط که تازه تخم چمن پاشیده بودند خیره و بعد از مختصر دقتی گفت: فلانی، «من خودم هم دلم برای این کار تنگ شده، خیال دارم شش هفت روز دیگر...» باز هم باغچه را نگاهی کرده خندید و بدون آن‌که دیگر چیزی بگوید از من سوا شد.


دو روز از آوردن عده‌ای از 53 نفر به کریدور 7 می‌گذشت. در بین این عده چهار نفر دکتر طب و دو نفر دانشجوی سال آخر دانشکده طب وجود داشت که وعده داداش سر رسید و هنگام عصر که کنار باغچه نشسته بود با کنایه به من گفت: «امشب وقتش است! ساعت 9 شب» وقتی صدای داداش را شنیدم و به اطاقش رفتم نزدیک بود از تعجب، دیوانه و از شدت خنده که از بیم ملامت رفقا در دهان خفه می‌کردم، منفجر شوم!

زیرا در حالی که شکم مریض آرام آرام بالا می‌آمد، دکتر یزدی و دکتر بهرامی و دکتر حسن و دکتر مرتضی سجادی در یک صف و دو نفر دانشجوی دانشکده طب در صف دیگر قرار گرفته با قیافه وحشت‌زده و متعجب و با چشمان فراخ و دریده به بالا آمدن تدریجی شکم داداش نگاه می‌کردند و دکتر بهرامی که کمی جلوتر از دیگران بود با انگشت خود از این بالا آمدن تقلید نموده به هریک از «جهش» شکم، بلااراده انگشتش را به طرف بالا تکانی می‌داد! کم‌کم اطاق از محبوسین تازه‌وارد پر شد، جمعی هم از بیرون اطاق گردن کشیده مات و مبهوت شکم داداش را که چون خیکی که کسی درونش بدمد متورم می‌شد تماشا می‌کردند.

وقتی سکوت اولیه که ناشی از تعجب بود پایان یافت ناگاه داد و فریاد همه این آقایان بلند شد و آن‌قدر سر و صدا در اطاق داداش پیچیده بود که دستورات آقایان اطبا را کسی نمی‌شنید و اگر آقای سردار رشید سر نمی‌رسید و به زحمت به دکتر یزدی حالی نمی‌کرد که داداش در چنین وضعی جز به یک نفر و آن هم برای کمک در تنقیه به کس دیگری احتیاج ندارد شاید بدبخت داداش به کلی نفله می‌شد! دکتر با تردید از اظهار سردار، همه را از اطاق خارج کرد و درب را بست. بعد از ربع ساعت که صدای شلیک خنده دکتر از آن‌جا شنیده شد، محبوسین تازه‌وارد به رفع خطر انفجار شکم و محبوسین قدیمی به نتیجه مثبت استعمال الیکاتور مطمئن و خیال‌ها راحت شد! صبح زود وقتی به اطاق داداش رفتم او حال عادی داشت و با کمال اشتها صبحانه خود را می‌خورد! ضمن صرف آن بعد از آن‌که مرا اخلاقا ملزم کرد که رمز بیماری او را در زندان فاش نکنم گفت:

«در اثر تصادفی دانستم که خوردن چند پر یونجه شکمم را به وضع عجیبی که دیده‌ای متورم می‌کند شدت و ضعف این تورم مربوط به کم و زیاد خوردن یونجه و طبعا به اراده خود من است و هر وقت مصمم به این کار شدم چند پر یونجه از بین چمن‌ها پیدا کرده و می‌خورم و مثل شب گذشته عده‌ای از اطبای تحصیل‌کرده را مَچَل می‌کنم»!



منبع: فریدون جمشیدی ، مجله خواندنیها، شماره پنجاه‌وچهارم، سه‌شنبه 8 اسفند 1329، صص 25 و 26.

 

 


ادامه دارد.....

<      1   2   3   4   5   >>   >